** در سر مهر **

مهتاب به صورتگه تو چله نشین است
زیبا رخِ تو ماه ترین جای زمین است

مهتابِ رُخَت رنگ غزلهای مرا برد
دیوان سپیدم همه از ماهِ جبین است

بر تیرگی چشم سیاهت قَسَمت باد
قسمت به وصالم برسد خواسته این است

از شهدِ شکرْ ریزِ دهانتْ چه بگویم
با قندِ سپاهانی و با گز چه قرین است

در سیرتِ تو سیر کنم ، عالمِ والا
پَر باز درین اوجِ رها ، اوج همین است

این جمله خصالت که سَرِ نامه نوشتم
از شدت «مهر» است وگرنه،نه چنین است